راه‌اندازی خانه سفال شهوار میناب؛ احیای هنر سنتی سفال‌گری جنوب هرمزگان

معاون صنایع‌دستی هرمزگان از راه‌اندازی خانه سفال شهوار در میناب خبر داد؛ مرکزی برای آموزش و احیای هنر سنتی سفال و جهله‌سازی، فرصتی برای اشتغال پایدار و حفظ میراث فرهنگی جنوب ایران.

راه‌اندازی خانه سفال شهوار میناب؛ احیای هنر سنتی سفال‌گری جنوب هرمزگان

معاون صنایع‌دستی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هرمزگان، ساناز رمجی، از مرکز سفال شهوار در شهرستان میناب بازدید کرد و از برنامه راه‌اندازی خانه سفال شهوار میناب خبر داد.

رمجی با اشاره به سابقه دیرینه سفال‌گری در جنوب ایران و شهرستان میناب گفت: «رشته سفال میناب یکی از هنرهای اصیل و ریشه‌دار جنوب کشور است که در گذشته بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی مردم منطقه، به‌ویژه در ساخت ظروف سنتی و جهله، بوده است.»

وی افزود: «مرکز سفال شهوار با تلاش یکی از هنرمندان بومی تأسیس شده و اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هرمزگان قصد دارد با ارتقای این مرکز، خانه سفال شهوار را راه‌اندازی کند.»

رمجی تأکید کرد که هدف اصلی از تأسیس خانه سفال، پاسداشت هنرهای در حال فراموشی است: «با توجه به اینکه هنر سفال‌گری میناب در سال‌های اخیر در معرض فراموشی قرار گرفته، قصد داریم با همکاری هنرمندان بومی و پیشکسوتان، آموزش و احیای این هنر ارزشمند را به‌صورت علمی و کارگاهی دنبال کنیم.»

او ادامه داد: «خانه سفال شهوار مکانی برای گردهم‌آیی هنرمندان، انتقال دانش بومی، آموزش نسل جدید و راه‌اندازی کارگاه‌های تولیدی خواهد بود. این مرکز علاوه بر حفظ میراث فرهنگی ناملموس شهرستان میناب، می‌تواند زمینه‌ساز اشتغال پایدار در حوزه صنایع‌دستی هرمزگان باشد.»

رمجی همچنین ظرفیت بالای میناب در رشته‌های مختلف صنایع‌دستی، به‌ویژه سفال‌گری و جهله‌سازی را یادآور شد و گفت: «خانه سفال شهوار می‌تواند الگویی برای احیای هنرهای سنتی در سایر شهرستان‌های استان هرمزگان باشد. علاقه‌مندان نیز می‌توانند با گذراندن دوره‌های آموزشی، فعالیت حرفه‌ای خود را در تولید و فروش محصولات ادامه دهند.»

جهله؛ سفالینه‌ای منحصربه‌فرد میناب
یکی از زیباترین سفالینه‌های جهان که در جنوب ایران و شهرستان میناب ساخته می‌شود، جهله نام دارد؛ ظرفی سفالی با طراحی منحصربه‌فرد که در گذشته برای نگهداری و خنک‌سازی آب کاربرد داشته است. اگرچه ده‌ها کارگاه جهله‌سازی در میناب فعال بودند، امروز تنها یک کارگاه باقی مانده است و احیای این هنر می‌تواند روح تازه‌ای به صنایع‌دستی سنتی هرمزگان ببخشد.